Renee schreef ons vorig jaar een indrukwekkende brief over het verlies van zijn broer, dertien jaar geleden. Ik sprak hem aan de telefoon en was onder de indruk van de manier waarop hij zijn verhaal vertelde. Eerlijk, helder maar met voldoende afstand om niet te breken. Hij had zichzelf altijd aangepraat dat het rouwproces ver achter hem lag. 'Het was al zo lang geleden,' schreef hij.

Hij dacht natuurlijk nog weleens aan zijn broer maar de herinneringen waren ook met de jaren vervaagd. Daar was hij niet rouwig om, want de eerste jaren na het verlies van zijn broer waren niet mals geweest. Hij wist eigenlijk niet hoe hij met al dat gevoel om moest gaan, waar hij het laten moest en voelde zich vaak van zichzelf verwijderd, alsof hij de wereld vanachter glas bezag, zonder er ooit echt onderdeel van uit te maken.

Renee realiseerde zich, vele jaren later pas, dat het verdriet niet verwerkt was, niet helemaal. Het had hem ingehaald en was hem onder de huid gaan zitten. Hij voelde zich op een bepaalde manier afgestompt. Hij was destijds te zeer ontdaan van het verlies om te voelen wat er eigenlijk gevoeld moest worden. 'Misschien is dat een manier van de geest om te overleven, als het je te veel wordt,' legde hij uit.

'Misschien had ik er meer aandacht aan moeten besteden,' schreef Renee ons. Feit was nu eenmaal, dat de omstandigheden hem niet toelieten te rouwen. Hij voelde zich niet veilig genoeg, had geen grond onder zijn voeten. Zijn professionele leven was niet stabiel. Zijn liefdesleven al evenmin. 'Als je leven niet op orde is, kun je er weinig bijhebben. Dan ga je je kop in het zand steken.'

Renee had zichzelf aangeleerd om over het verlies van zijn broer te vertellen, zonder ervan overstuur te raken. Kennelijk dacht hij nog steeds dat daar geen ruimte voor was of durfde hij het toch niet aan om bepaalde gevoelens toe te laten. Toen Renee uiteindelijk bij ons aanklopte met het idee om zijn verhaal te vertellen en een boek te laten schrijven, kwamen de gevoelens uiteindelijk allemaal los tijdens de interviews die hij met de auteur voerde. Voor een schrijver is dit proces ook intens, en een grote verantwoordelijkheid. Daarom maken wij er altijd zaak van om de juiste schrijver aan het juiste verhaal te koppelen, alleen dan kan zo'n proces zorgvuldig beleefd worden.

Het was ontzettend dankbaar, om een rol te mogen spelen en in vertrouwen te worden genomen in een proces dat zo intiem is, het toelaten van gevoel en verdriet. Het boek dat ontstond, was niet alleen een nagedachtenis, maar ook een boek over trauma en hoe je daar als mens mee omgaat, wat dat met een mens doet. We zijn ontzettend dankbaar dat Renee ons zijn verhaal wilde vertellen en dat hij iets tastbaars heeft om zijn broer te herinneren. Daar doen we het voor.

Heb je een verhaal dat verteld moet worden of wil je al jaren iets op papier zetten en lukt dat maar niet? We luisteren graag. Neem eens contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek